Ben ve Böğürtlen

Çocukluğumun özel meyvelerinden biridir böğürtlen.Köyde tarla kenarlarında ya da orman içinde kolaylıkla bulabildiğim, elbiselerimin çoğunu rengiyle boyadığım vazgeçilmez meyvem.
Böğürtlen zamanı köydeki tüm çocukların ellerinde küçük şişeler olurdu ve o şişelerin içinde dünyanın en doğal meyve suyu yapılırdı.Topladığımız böğürtlenleri şişenin içine doldurur kökeni bir çalı olan çubuğumuzla onları karıştırıdık.Kısa sürede böğürtlenler bize itaat eder ve şişede bordo renkte nefis bir meyve suyu olurdu.
Her birimiz kendi meyve suyunun tadının en güzeli olduğuyla övünürdü(aynı daldan kopmuş olsa da meyveler) hatta ispat etmek için bunu herkes diğerinin şişesinden bir yudum alırdı.Tatmak kimsenin fikrini değiştirmezdi herkes kendi meyve suyunun EN'ninde ısrar ederdi.
Evdeki büyükler çocukluk yıllarını hatırladığından belki elimizde şişeyi görünce iştahlı edayla,
''Aaaa böğürtlen mi topladın sen?Getir bakalım güzel olmuş mu meyve suyun.'' derdi.
Ve o şişedeki sıvının tadına bakabilmek tebessüme neden olurdu yüzlerinde.
GÖÇ'ün benden ayırdıklarından biridir böğürtlenler.Yıllarca ellerime ne dikenleri battı ne de elbiselerimde böğürtlen lekesi oldu.Ve ben böğürtleni anlatırken arkadaşlarıma onlar hep ahududunu anladılar.Hoş böğürtlenden meyve suyu içerek bir çocukluk geçirmemiş olanların böğürtlen tuktusunu anlamalarını beklemek yanlıştı aslında.
Bugün markete uğradım her meyveden bir tane alıp meyve salatası yapacaktım, kendimi şımartacaktım.Meyve tezgahına yaklaştım ve beyaz plastik kutularda duran böğürtlenleri gördüm.Meyve salatası fikrimden hemen vazgeçtim, meyve suyu yapmanın tam zamanıydı şimdi.Eve geldim robotu çıkardım, böğürtlenleri yıkadım, robotun içine koydum ve bastım düğümeye.İki dakika sonra böğürtlenler birbiriyle bütünleşmişti.Robottaki karışımı sürahiye aktardım içine bıraz da su ilave edip karıştırdım.Büyük bir keyifle cam bardağa doldurum meyve suyunu.Bordoyu başka hiçbirşeyde bu kadar güzel göremezsiniz, gözlerim bayram etti:).
Heyecanla bir yudum aldım ve hayal kırıklığı yaşadım.Meyve suyumun tadı hiç köydeki gibi değildi (böğürtlenler de mi hormon ilaçlarından nasibini aldı acaba?), mutfağa koştum, şeker ilave ettim sürahiye ve karıştırıdım.Tekrar bir yudum aldım ve çocukluğumun meyve suyuna yakın bir tat yakaladığımı fark ettim.Şimdi parmaklarım klavye tuşlarında gezinirken damağımda meyve suyunun hoş tadı, yüzümde çocukluğuma gidişimin oluşturduğu huzur dolu tebessüm ve yüreğimde bir umut var...