Bana iyilik yapma gücü ver

Kalp hissedebilmeyi dilediğinde mahzun gönülleri o gönüller için bir fener kesilir.Kalp sahibi farkında değildir dıştaki yansımasının ne olduğundan ama onun ışığına ihtiyaç duyanın gönlü hissetmiş ve akıtmıştır gönlünü ona doğru.
İlk günden farkında olmadan gözlerim hep bir kız öğrencime odaklandı, hissettiklerimin dışında görünürde bir sebep yoktu bunun için.Tek tek inceledim sınıfımdaki yüzleri ama hiçbir yüzde öyle takılı kalmadı gözlerim.Utanmasam ilk günden yanıma gelmesini isteyip bir teneffüsü beraber geçirelim diyecektim.Konuşmalarımızdan hislerimin nedenini bulmaya çalışacaktım.Tuttum kendimi, daha çok erkendi hem çocuk neden açılsındı ki bana ilk günden.
Bugün yılın ilk rehberlik dersine girecektim.Ders dışında onları tanımaya yönelik bir etkinlik yapabilirdim.Gözlerimin dalıp gittiği kızımla da sohbet edebilirdim.Bunu heyecanıyla son ingilizce dersinden çıktım, rehberlik heyecanı sarmıştı beni.
Öğretmenler odasına girmek üzereyken gözlerimin takılıp kaldığı kız öğrenci geldi yanıma.
''Rehberlik dersine girmesem, bana izin verir misiniz ?'' dedi.
İçimden ben kaç gündür bu dersi bekliyorum senin için demek istedim, diyemedim.
Sadece büyük bir hayal kırkılığıyla neden diye sorabildim.Cevap alamayınca bir köşe bulup oturduk, tüm yüreğim açmıştı artık ona kapılarını.Anlat dedim, önce gözyaşları geldi dile...
Kısa bir süre onları dinledim, gözyaşı neleri anlatır bilirdim ben...Sözcüklere geldi sıra, her kelime gözyaşına paralel yoğunluktaydı...(Rehberlikte gizlilik esas olduğundan sözcükler yer alamamkta bu postta).
Vakit rahmet ayıydı ve rahmet sağnak sağnak yağmaya devam etmekteydi.Rahmeti anlatmak istedim ona, yalnız olmadığını ve yaşamakta olduğunu kaldırabilecek gücün ona verildiğini söyledim.Geçecek herşey iyi olacak dedim.Gün gelecek o dönemde yaşadıklarım daha farklı kılmış benim yüreğimi diyeceksin dedim.Zorluklar olgunlaştırı insanı , yeter ki pes etme dedim.
Konuşmamız bittiğinde yüzünde küçük de olsa bir tebessüm oluşmuştu.
Öğretmenler odasına girdim konuşma boyunca gözlerimde kurduğum setleri fırlatıp attım ve bıraktım gözlerimdeki yaşları...
Ay rahmet ayıydı, kalp mahzun gönüllere ulaşmayı dilemişti.Hiç farkında değildi kalp dıştaki yansımasından.Ne kalp sahibi ne de mahzun gönül sahibi birbirinin farkındaydı.İki gönlü de hükmü altında tutan buluşturmuştu iki yüreği aynı noktada.
Vakit rahmet vaktidir...