EV KUŞU BEN

Parmaklarım evimde bir ev sakini gibi oturmaya başladığım günleri saymaya yetmiyor.Uzun zamandan sonra eskisi gibi evimde oturuyorum, kitap okuyorum,yemek yapıyorum hatta yorulunca kestiriyorum bile.Son iki yıldır sabah çıkıp gece eve gelebiliyordum sadece.Ev otelden farksız olmuştu benim için, hep bir koşuşturmaca içinde geçti gitti günler.Dilerim elimde kalan bonuslarım olmuştur o günlerden geriye.
Yorgunum hem de çok yorgun.Neyin yorgunuyum diye sormayın bana.Cevabı bulmak en az şu anki kadar yorar beni emin olun.
İki gün sonra okul açılacak ve belki benim tempom gene başlayacak önceki kadar yoğun olmasa da.Yoğunluğun tek faydası var bana, yorgunluğumu duyumsayacak vakit bırakmaması bana.Aslında ben bu ara öncesinde duyumsamadığım bütün yorgunlukları toptan hissediyorum.Birikmiş mola hakkımı kullanıyorum.Ve anlıyorum ki irademiz dışındaki yoğunluklarımız ihtiyacımıza göre tayin edilirmiş.
Kendimle kalmak uzun bir aradan sonra korkutmuştu beni.Geçen sene bu zamanlar kendimle kaldığım anda yangınım alev alır gözyaşlarım hükmünü yitirirdi onu söndürmede.
Şimdi acı daha katlanılır çünkü kendimi bağışlamayı öğreniyorum ben.Kendi sorumluluklarımı göğüslüyorum sadece, daha az haksızlık ediyorum kendime.Onarıyorum zedelenen yanlarımı.Umutlanıyorum geleceğe dair, O’na el açıp istiyorum ama biliyorum takdir O’nun.
Bir gün içimde hiç sızı kalmadığında hiç bağışlayamadığımı da bağışlayabilmeyi umuyorum.Neden mi?
SADECE HAFİFLEYEBİLMEK İÇİN…