Bir gelsen...

Bilmelerden uzaktayken seni, aydınlığın güzelliğini haykırmaktı isteğim.Baktığım her yüzde aydınlık emaresi görmekti en büyük dileğim.
Sahip olabileceğim en kıymetli şeye sahip olmuştum, hayatım anlam kazanmıştı.Hiçbir şey boş değildi, anlamıştım.Henüz duygularım samimiyetsizlikle tanışmamıştı.Aydınlık sıradanlaşmamıştım benim için.Ülfet kelimesinin anlamını sözlükten araştırmıştım, bana ne uzak görünmüştü o dönemde bu sözcük.
Oturduğum semtin sokaklarını arşınlarken ışık yanan camlara bakıp var mı ben gibi birileri diye düşünürdüm hep.Dudaklarım aydın yüreklerin çoğalması dileğine odaklanırdı o zamanlar.
Bilmem gereken çok şey vardı, satırlar arsında yolculuk yapıyordum gün boyu.Beynimde hep aynı düşünceyle; aydınlatmak için ne yapmak gerek?
Bir gece sen geldin rüyama , aynı soruyu yönelttin bana.Şaşırmıştım, sen de kimdin?Zamane gençleri arasında eski kıyafetli birinin ne işi vardı?Hiç anlam yükleyememiştim gördüklerime.
Yıllar geçti aradan ve ben seni gördüğüm ilk resimde tanıdım…
Aradan öyle uzun yıllar geçti ki sen bana o soruyu yönelteli ve ben bana onu yöneltmeyeli.Soru sormaz oldum buna dair kendime.Aynı caddeleri arşınlıyorum her yaz ben gene.Tüm pencerelerde ışık var şimdi, aklıma hiç gelmiyor ama ışığı yanan evlerdeki yüreklerde yanıyor mu diye ışık.Ülfeti en iyi ben anlatıyorum şimdi.Sadece sözlükteki anlamdan ibaret değil ülfet bana.Takılıp kalıyorum aynı noktaya ve ondan sıra gelmiyor diğer meselelere.
Bir gece gene gel desem bilirim, gelmezsin.Bir soru daha sor bana desem, sormazsın.
Bilirim o zaman bildiğin gibi dertlendiklerimi şimdi de bilirsin.Dert benim derdim bilirsin.
Dertlendiklerinle dertlenmeyi diliyorum ama inan bana.Derdin derdim olunca bilirim gelirsin yine…

Aydınlat yüreğimi(zi)…