...

Yıllarca ağır bir yükü taşımaya mahkum ettim seni. Haykırışlarına tıkadım kulaklarımı. Gönderdiğin titreşimleri gözyaşlarına dönüştürdüm, akıttım cömertçe. Sen titreşim göndermeye devam ettin ben, çözüm bu değil diye haykırdım. Ben, gözyaşları sonrasındaki anlık hafiflik hissine aldanmayı seçtim. Benim benliğimi senin varlık gayeni anlamsızlaştıran yük gittikçe ağırlaştı oysa. Hala dinmedi çığılıkların, senin misafir etmek istediğin ve benim seni misafir etmeye zorladığım sevgiler ne kadar farklı birbirinden... En özel yerine bir leke kondurdum, inatla onu bembeyaz kılmaya çalıştım. Tüm çırpınışlarına kapadım gözlerimi, direndim. Eğirti duranı yakışır kılmak istedim koyduğum yere. Sen her seferinde direndin. Varlığına anlam katan o değildi, bunu sen hep bildin ben ise bunu biliyor olduğumu unutmak için kaybolmayı seçtim. Dağıtıverdim beni ben yapan herşeyi... Yap bozun parçalarını topladım sonra eski günlüklerden, dostlardan, şehirlerden. Ben'i oluşturdum, yerleştirmeye çalıştım her parçamı ait olduğu yere. Dinginleştim, el uzattım minik yüreklere, klavye tuşlarına dost oldu parmaklarım. Masalları hatırladım yeniden, masallarla uyku diyarına gönderdim aylarca kucaklayamadığım yeğenimi.

Yandım, hatalarımı bir bir çıkardım gün yüzüne, çoğunu kabullenmekte zorlandım. Af dilemek için kapanmıştı kapı yüzüme sert bir şeklide. Affı sonsuza olana gönderdim özrümü.

Farkındayım Sen'den uzaklaştı yine satırlarım, oysa sadece SENİN için klaveyenin tuşunda şu an parmaklarım. Kendime itirfaf edebilmek kadar zor yazmak, söylemek istediklerimi sana. Yap bozun bir tek parçası kaldı elimde. Bilirim, o serüvenin son noktasıdır...

Ameliyat vaktidir, seni masivadan temizleme vaktidir. Yükünü hafifletme, seni özgür kılma vaktidir.

YA BAKİ ENTEL BAKİ.

HAFİFLET YÜREĞİMİ(Zİ)...